Dusze zapraszano do domostwa przy pomocy przemów i ognisk, które miały oświetlić im drogę. Posypany popiołem stół zdradzał ich obecność przez odciski, a unikano ostrych narzędzi, aby nie zranić delikatnych duchów. Troska o dobrobyt i jedność rodziny towarzyszyła obrzędom, a obawę przed złymi duchami odpędzano solą, tworząc kręgi ochronne wokół domu. Takie wierzenia i rytuały przetrwały częściowo w popkulturze, a ich echo słychać w literaturze fantasy i filmach.
Tradycja dziadów, choć lokalna, przypomina nam o podobnych rytuałach na całym świecie, takich jak meksykański Día de los Muertos. Podobnie jak we Wszystkich Świętych w Polsce, rodziny zbierają się przy grobach, aby wspominać bliskich w atmosferze radości i wspólnoty. Elementy słowiańskich dziadów widoczne są także w literaturze, gdzie motyw ten, zaczerpnięty między innymi przez Adama Mickiewicza, przybrał ton bardziej refleksyjny, odzwierciedlający trudne czasy historyczne.
Współcześnie tradycja ta przypomina o dawnym przekonaniu, że dusze zmarłych nie całkiem odchodzą – towarzyszą nam, obecne w rodzinnych wspomnieniach i obrzędach jednoczących żywych z przeszłością.
